Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Zgierzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 czerwca 2017 roku

Sąd Rejonowy w Zgierzu I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodnicząca: Sędzia SR Ewelina Iwanowicz

Protokolant: Patrycja Łuczak

po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2017 w Zgierzu na rozprawie sprawy

z powództwa A. K.

przeciwko S. L.

o zapłatę

1.  zasądza od S. L. na rzecz A. K. kwotę 701,00 (siedemset jeden) złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 30 maja 2016 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od S. L. na rzecz A. K. kwotę 413,00 (czterysta trzynaście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1124/17

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 30 maja 2016 roku A. K. wniósł o zasądzenie od S. L. kwoty 710 złotych tytułem kosztów poniesionych przez powoda w związku
z przegranym procesem zainicjowanym przez pozwaną o uznanie postanowień wzorca umownego za niezgodny z prawem, która pomimo zawartej z powodem ugody nie cofnęła powództwa, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Na dochodzoną należność składa się szósta część kosztów poniesionych przez powoda wynoszących 60 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego, 3.600 złotych tytułem nieuiszczonej opłaty od pozwu i 546 złotych tytułem kosztów publikacji wyroku.

(pozew – k. 4-5 odw.)

Nakazem zapłaty z dnia 1 września 2016 roku powyższe powództwo zostało uwzględnione.

(nakaz zapłaty – k. 32)

Pozwana wniosła skutecznie sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości podnosząc, iż z mocy art. 479 ⁴¹ k.p.c. w sprawach o uznanie postanowień wzorca umownego za niezgodny z prawem zawarcie ugody jest niedopuszczalne. Dodała, iż powód na żadnym etapie powyższego procesu nie powoływał się na fakt zawarcia ugody z pozwaną, a następnie nie zaskarżył wydanego w sprawie wyroku. Ponadto, pozwana wniosła o zasądzenie
od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

(sprzeciw od nakazu zapłaty – k. 35-36 odw.)

W odpowiedzi na sprzeciw od nakazu zapłaty powód podtrzymał dotychczasowe stanowisko.

(odpowiedź na sprzeciw od nakazu zapłaty – k. 41-41 odw.)

Na terminie rozprawy w dniu 26 czerwca 2017 roku nikt się nie stawił pomimo prawidłowego powiadomienia.

(protokół rozprawy – k. 47)

Sąd Rejonowy ustalił, co następuje:

W dniu 27 stycznia 2014 roku doszło do zawarcia pomiędzy A. K. (prowadzącym działalność gospodarcza pod nazwą Sklep (...)) a S. L. (i 23 innymi osobami) reprezentowaną przez Stowarzyszenie Ochrony (...) z siedzibą w Ł. ugody, mocą której S. L. zobowiązała się m.in. do złożenia pisma zawierającego w swej treści cofnięcie powództwa ze zrzeczeniem się roszczenia pozwu złożonego przeciwko A. K. w Sądzie Okręgowym
w W. XVII Wydział Ochrony Konkurencji i Konsumentów o stwierdzenie wzorców umów za niezgodne z prawem. S. L. wskazała również, iż po spełnieniu warunków objętych ugodą zrezygnuje z wszelkich obecnych i przyszłych roszczeń wobec przedsiębiorcy wynikających ze stosowania przez niego we wzorcach umów klauzul niezgodnych z prawem. Natomiast A. K. oświadczył w ugodzie, iż usunął
z regulaminu prowadzonego przez niego sklepu internetowego klauzule niedozwolone
i dostosował go do wymogów prawa polskiego. Nadto, przedsiębiorca zobowiązał się wnieść na rzecz Stowarzyszenia Ochrony (...) dobrowolną wpłatę w wysokości 1.000 złotych z przeznaczeniem na cele statutowe Stowarzyszenia w terminie 7 dni
od zawarcia ugody.

(przyznane przez pozwaną w sprzeciwie od nakazu zapłaty, a ponadto poświadczona
za zgodność z oryginałem kopia ugody – k. 6-7)

24 lutego 2014 roku powód uiściła na rzecz Stowarzyszenia Ochrony (...) kwotę 1.000 złotych.

(poświadczona za zgodność z oryginałem kopia potwierdzenia przelewu – k. 7 odw.)

W odpowiedzi na pozew w sprawie o sygn. akt XVII AmC 37182/13 prowadzonej przed S. Okręgowym w Warszawie – Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów A. K. powołał się na fakt zawarcia z powodowani, w tym S. L., powyższej ugody i wniósł o odrzucenie pozwu, ewentualnie o jego oddalenie.

(poświadczona za zgodność z oryginałem kopia odpowiedzi na pozew – k. 42-42 odw.)

S. L. nie cofnęła powództwa w stosunku do A. K..

(bezsporne)

Wyrokiem z dnia 2 grudnia 2015 roku wydanym w sprawie o sygn. akt XVII AmC 37182/13 Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
z powództwa m.in. S. L. przeciwko A. K. o uznanie postanowienia wzorca umowy za niedozwolone po pierwsze, uznał za niedozwolone i zakazał A. K. wykorzystania w obrocie z konsumentami postanowienia wzorca umowy o treści: „Sklep nie bierze również odpowiedzialności za opóźnienia w realizacji zamówień wynikające z winy producenta”, po drugie, zasądził od A. K. na rzecz S. L. i pięciu innych powodów po 10 złotych na rzecz każdego z nich tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, po trzecie, nakazał pobrać od A. K. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie kwotę 3.600 złotych tytułem nieuiszczonej opłaty od pozwu, od której powodowie byli zwolnieni oraz po czwarte, zarządził publikację prawomocnego wyroku z Monitorze Sądowym i Gospodarczym na koszt A. K..

(przyznane przez pozwaną w sprzeciwie od nakazu zapłaty, a ponadto poświadczona
za zgodność z oryginałem kopia odpisy wyroku – k. 8)

Postanowieniem z dnia 11 marca 2016 roku Sąd Okręgowy w Warszawie ustalił koszt publikacji powyższego wyroku na kwotę 546 złotych i nakazał jej pobranie od A. K..

(poświadczona za zgodność z oryginałem kopia odpisu postanowienia – k. 9-9 odw.)

Należność w kwocie 3.600 złotych z tytułu zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych rozłożono A. K. na 12 miesięcznych rat począwszy od 1 kwietnia 2016 roku zarządzeniem Prezesa Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 29 marca 2016 roku.

(poświadczona za zgodność z oryginałem kopia odpisu zarządzenia – k. 10-10 odw., poświadczona za zgodność z oryginałem kopia zawiadomienia o rozłożeniu na raty – k. 11, duplikaty potwierdzenia wykonania przelewów – k. 16, k. 17)

4 kwietnia 2016 roku powód nadał do pozwanej wezwanie do zapłaty kwoty
701 złotych z tytułu zwrotu powyższych kosztów.

(poświadczona za zgodność z oryginałem kopia wezwania do zapłaty z potwierdzeniem nadania – k. 12-13 odw.)

4 maja 2016 roku A. K. wpłacił 546 złotych na poczet publikacji wyroku.

(duplikat potwierdzenia wykonania przelewu – k. 13)

11 maja 2016 roku powód zapłacił pozwanej 10 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

(duplikat potwierdzenia wykonania przelewu – k. 14, kopia pełnomocnictwa – k. 20)

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w całości.

Powód dochodzi od pozwanej zwrotu poniesionych przez niego kosztów postępowania sądowego o uznanie wzorca umowy za niedozwolony zainicjowanego przez pozwaną i kontynuowanego przez nią pomimo zobowiązania się w ugodzie zawartej
z powodem do cofnięcia powództwa ze zrzeczeniem się roszczenia, a które powód
w konsekwencji przegrał. Przy czym powód dochodzi tych kosztów od pozwanej
w proporcjonalnej części jako jednej z sześciu osób, które ten proces przeciwko niemu toczyły. Zatem, w ocenie Sądu, powód dochodzi od pozwanej odszkodowania na podstawie art. 415 k.c. Zdaniem Sądu, spełnione zostały wszystkie przesłanki odpowiedzialności deliktowej pozwanej przewidziane w tym przepisie. Powód poniósł bowiem szkodę w swoim majątku, która pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z zachowaniem powódki
o charakterze bezprawnym.

Bezsporna pomiędzy stronami była okoliczność zawarcia pomiędzy nimi ugody z dnia 27 stycznia 2014 roku. W treści tej ugody pozwana jednoznacznie zobowiązała się
do cofnięcia powództwa przeciwko powodowi i to ze zrzeczeniem się roszczenia, a powód oświadczył, iż już usunął z regulaminu prowadzonego przez niego sklepu klauzule abuzywne i dostosował regulamin do prawa polskiego. Nadto zobowiązał się do uiszczenia darowizny na rzecz stowarzyszenia zajmującego się ochroną praw konsumenta. Pomimo, wywiązania się przez powoda z powyższego zobowiązania, pozwana nie cofnęła powództwa. Choć powód powołał się przed Sądem na fakt zawarcia powyższej ugody, proces przegrał i został obciążony kosztami zastępstwa procesowego na rzecz powodów, nieuiszczonymi przez nich kosztami sądowymi i kosztami publikacji tego wyroku na rzecz Skarbu Państwa w łącznej wysokości 4.206 złotych.

W ocenie Sądu, nieskuteczny jest zarzut pozwanej, iż powództwo powinno zostać oddalone z uwagi na regulację art. 479 ⁴¹ k.p.c.

Przepis art. 479 ⁴¹ k.p.c. (obowiązujący do 17 kwietnia 2016 roku) stanowił, iż
w sprawach o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone sąd nie może wydać wyroku tylko na podstawie uznania powództwa. Niedopuszczalne jest też zawarcie ugody.

Z powyższego wynika, iż w przedmiotowej kategorii spraw nie jest dopuszczalne zawarcie ugody. Wprowadzenie tego zakazu jest uzasadnione specyficznym przedmiotem spraw o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone, który zmierza do dokonania abstrakcyjnej kontroli tego wzorca w celu realizacji zbiorowego interesu konsumentów będącego interesem publicznym. Kontrola wzorca umowy powinna zostać dokonana przez Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów wnikliwie, na podstawie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego oraz obowiązujących przepisów prawa.

W sprawach tych uznanie powództwa jest dopuszczalne, zaś (...) jest związany uznaniem powództwa przez przedsiębiorcę, chyba że jest ono sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa (art. 213 § 2). Jednakże,
ze wskazanych wyżej przyczyn, (...) nie może wydać wyroku tylko na podstawie uznania powództwa, lecz ma obowiązek przeprowadzenia postępowania dowodowego choćby
w ograniczonym zakresie. Ocena niezbędnego zakresu postępowania dowodowego należy
do (...) i jest uwarunkowana zakresem występujących w rozpoznawanej sprawie wątpliwości o charakterze faktycznym.

Zdaniem Sądu, regulacja powyższa wyłącza zawarcie w sprawie o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone ugody przed sądem, co nie stoi
na przeszkodzenie do zawarcia ugody pozasądowej, jak to miało miejsce w niniejszej sprawie. W tej sytuacji pozwana zobligowana była, stosownie do łączącej strony ugody,
do złożenia przed sądem oświadczenia o cofnięciu powództwa ze zrzeczeniem się roszczenia.

Choć także w tych sprawach kontrola czynności dyspozytywnych powoda odbywa się na podstawie art. 203 § 4 k.p.c., który zezwala sądowi na uznanie za niedopuszczalne cofnięcia pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa, a oceny tej należy dokonywać
z uwzględnieniem szczególnego celu postępowania o uznanie postanowień wzorca umowy
za niedozwolone zmierzającego do realizacji interesu publicznego, to pozwana nie składając oświadczenia o cofnięciu pozwu ze zrzeczeniem się roszczenia wobec powoda nie dała Sądowi w ogóle podstaw do oceny skuteczności tego oświadczenia w tej konkretnej sprawie, doprowadzając w konsekwencji do uwzględniania powództwa przeciwko powodowi
i konieczności poniesienia przez niego kosztów związanych z przegranym postępowaniem sądowym.

Podsumowując, w ocenie Sądu, pozwana wyrządziła powodowi szkodę, którą powinna naprawić zwracając mu dochodzoną pozwem należność, której wysokość powód udowodnił stosownymi dokumentami.

Wobec powyższego Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 701 złotych (1/6 x 4.206 złotych).

O obowiązku zapłaty odsetek za opóźnienie Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu
na podstawie art. 481 § 1 i § 2 k.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. Na zasądzoną
od pozwanej na rzecz powoda kwotę 413 złotych złożyło się: 36 złotych tytułem opłaty sądowej od pozwu, 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa i 360 złotych tytułem wynagrodzenia pełnomocnika stosownie do § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804) z brzmieniu obowiązującym w dacie wytoczenia powództwa.