Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Zgierzu

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 kwietnia 2016 roku

Sąd Rejonowy w Zgierzu, I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodnicząca: Sędzia SR Monika Malinowska-Wasiak

Protokolant: Bartłomiej Trzmielak

po rozpoznaniu w dniu 14 kwietnia 2016 roku w Zgierzu na rozprawie sprawy

z powództwa Kancelaria (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w K.

przeciwko A. D.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego A. D. na rzecz powoda Kancelarii (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w K. kwotę 193, 30 zł (sto dziewięćdziesiąt trzy 30/100) z odsetkami ustawowymi od dnia 26 stycznia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od A. D. na rzecz powoda Kancelarii (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w K. kwotę 107zł (sto siedem 00/100 zł) tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  nadaje wyrokowi w punkcie pierwszym rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt I C 53/16

UZASADNIENIE

W dniu 14 grudnia 2015 roku powód Kancelaria (...) spółka akcyjna z siedzibą w K. wniosła do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód o wydanie nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko A. D.. Wskazała, iż dochodzona wierzytelność wynikała z umowy pożyczki zawartej przez pozwanego z poprzednim wierzycielem.

(pozew – k. 3-7)

Postanowieniem z dnia 16 grudnia 2015 roku Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie przekazał sprawę do rozpoznania do tutejszego sądu.

(postanowienie – k. 9)

Na terminie rozprawy w dniu 14 kwietnia 2016 roku nikt się nie stawił.

(protokół rozprawy – k. 31)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) spółka z o.o. zawarła z A. D. umowę ramową pożyczki nr (...).

(kserokopia umowy, k. 18 – 19v)

W dniu 30 czerwca 2015 roku Kancelaria (...) Spółka akcyjna z siedzibą w K. zawarła z (...) spółką z o.o. umowę przelewu wierzytelności.

(kserokopia umowy przelewu – k.13-14, załącznik do umowy przelewu – k. 15)

Powód wysłał skierowane do pozwanego zawiadomienie o dokonaniu w dniu 30 czerwca 2015 roku cesji wierzytelności umowy pożyczki z dnia 17 listopada 2014 roku. Jednocześnie wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 193,3 złote wraz z umownymi odsetkami w nieprzekraczalnym terminie 7 dni od daty doręczenia wezwania.

(zawiadomienie – k.16)

Przedmiotowy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie przedstawionych dokumentów, które nie budziły wątpliwości.

Sąd zważył, co następuje:

Jak stanowi art. 339 § 1 k.p.c., jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. W tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa (§ 2). Zgodnie z art. 340 k.p.c. wyrok wydany w nieobecności pozwanego nie będzie zaoczny, jeżeli pozwany żądał przeprowadzenia rozprawy w swej nieobecności albo składał już w sprawie wyjaśnienia ustnie lub na piśmie.

Zgodnie z tym przepisem sąd - jeżeli nie ma uzasadnionych wątpliwości - zobligowany jest do uznania podanej przez powoda podstawy faktycznej (tj. twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych) za zgodną z prawdą bez przeprowadzania postępowania dowodowego. W niniejszej sprawie spełnione zostały przesłanki dla wydania wyroku zaocznego.

W niniejszej sprawie strona powodowa dochodzi od pozwanego zapłaty z tytułu umowy pożyczki zawartej przez pozwanego z poprzednim wierzycielem. Zgodnie z art. 720 § 1 k. c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Zgodnie z art. 720 § 2 k.p.c. mowa pożyczki, której wartość przenosi pięćset złotych, powinna być stwierdzona pismem. Bezspornym w sprawie pozostaje fakt zawarcia przez pozwanego z poprzednim wierzycielem umowy pożyczki. Wierzytelność wynikająca z umowy kredytowej została następnie przelana na rzecz obecnego wierzyciela. Powód załączył do pozwu zarówno poświadczoną za zgodność kserokopię pierwotnej umowy, jak również kserokopię umowy przelewu wierzytelności. W załączonej do pozwu kserokopii umowy pożyczki nie została wskazana kwota, na jaką udzielona została pożyczka, jak również nie został oznaczony czas trwania pożyczki. Jednakże w skierowanym do pozwanego zawiadomieniu o cesji będącym jednocześnie wezwaniem do zapłaty widnieje jako kwota pożyczki pozostał do zwrotu kwota 193,30 złotych, która nie została zakwestionowana przez pozwanego. Wobec powyższego sąd uwzględnił powództwo w zakresie kwoty 193,30 złotych.

Zgodnie z art. 509 § 2 k.c., wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, przy czym jeżeli stopa odsetek nie była określona należą się odsetki ustawowe.

W rozpatrywanej sprawie powód żądał odsetek od wskazanej w pozwie kwoty
od dnia 26 stycznia 2015 roku do dnia zapłaty. Mając na uwadze, iż wyrok w niniejszej sprawie został wydany w dniu 14 kwietnia 2016 roku, a zatem w dacie obowiązywania znowelizowanych przepisów w zakresie odsetek określonych w kodeksie cywilnym, niezbędnym było uwzględnienie przedmiotowych zmian w treści wyroku. Zgodnie z art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 9 października 2015 roku o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015, poz. 1830) art. 481 k.c. otrzymał, począwszy od jego § 2, następujące brzmienie: Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy. Nadto, w dodanych § 2 ¹-2 ⁴ powołanego przepisu, wskazano, iż: maksymalna wysokość odsetek za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetki maksymalne za opóźnienie) (§ 2 ¹); jeżeli wysokość odsetek za opóźnienie przekracza wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie, należą się odsetki maksymalne za opóźnienie (§ 2 ²); postanowienia umowne nie mogą wyłączać ani ograniczać przepisów o odsetkach maksymalnych za opóźnienie, także w przypadku dokonania wyboru prawa obcego. W takim przypadku stosuje się przepisy ustawy (§ 2 ³); Minister Sprawiedliwości ogłasza, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, wysokość odsetek ustawowych za opóźnienie (§ 2 ⁴).

W dotychczasowym brzmieniu powołanego art. 481 k.c., wskazywano jedynie,
iż odsetki za opóźnienie, w przypadku, gdy ich wysokość nie była z góry oznaczona, równe
są wysokości odsetek ustawowych. W przypadku natomiast, gdy wierzytelność była oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel mógł żądać odsetek
za opóźnienie według tej wyższej stopy, bez żadnych ograniczeń.

W myśl art. 56 powołanej ustawy nowelizującej do odsetek należnych za okres kończący się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe. Zgodnie natomiast z art. 57 tejże ustawy, z wyjątkiem art. 50, art. 51 i art. 54, wchodzi ona w życie z dniem 1 stycznia 2016 roku.

Powyższe rozróżnienie odsetek zasądzonych w wyroku jest tym bardziej uzasadnione, iż do 31 grudnia 2015 roku ustawa Kodeks cywilny posługiwał się jednakowym pojęciem odsetek ustawowych na oznaczenie odsetek kapitałowych (art. 359 § 2 k.c.) i odsetek
za opóźnienie (art. 481 § 1 i § 2 k.c.) oraz miały one jednakową wysokość, podczas gdy
od 1 stycznia 2016 roku funkcjonują w ustawie dwa pojęcia a mianowicie odsetek ustawowych i odsetek ustawowych za opóźnienie, a nadto drugie z nich są wyższe
od pierwszych.

Mając na uwadze powyższe, koniecznym było zasądzenie odsetek od dnia 26 stycznia 2015 roku (tj. data wskazana w pozwie) do dnia 31 grudnia 2015 roku (tj. dnia poprzedzającego wejście w życie przedmiotowej ustawy nowelizującej, w zakresie przepisów dotyczących odsetek określonych w kodeksie cywilnym) w wysokości odsetek ustawowych, określonych w art. 481 k.c. w brzmieniu przed 1 stycznia 2016 roku, które wynosiły 8 % rocznie, a od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, odsetek ustawowych za opóźnienie, o których mowa w art. 481 k.c. w aktualnym brzmieniu, które wynoszą obecnie 7 % w skali roku.

Zgodnie z art. 108 § 1 k.p.c. Sad rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji. Zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Mając powyższe na względzie, sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 107 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, na którą złożyły się: opłata sądowa w wysokości 30 złotych (art. 28 pkt 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 roku – Dz. U. Nr 167, poz. 1398), opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 złotych oraz kwota 60 złotych tytułem wynagrodzenia pełnomocnika powoda występującego w sprawie (§ 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu).

Zgodnie z art. 333 § 1 pkt 3 k.p.c. Sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności, jeżeli wyrok uwzględniający powództwo jest zaoczny. Mając powyższe na względzie, Sąd nadał wyrokowi w pkt 1 rygor natychmiastowej wykonalności.